Γιατί οι φιλόζωοι τα βρίσκουμε στα στέκια που ταΐζουμε; Ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπινου παράγοντα στις «μετακομίσεις» αυτές;

Φτάνοντας, κάπως αργοπορημένη, στο ραντεβού με τη Ναταλία, τη βρήκα να κρατά στη φούχτα της ένα μικρό σκούρο πακέτο, το οποίο μου προσέφερε με ένα κάπως σαστισμένο, ομολογουμένως, ύφος. «Το θυμήθηκες πως έχω γενέθλια», παρατήρησα. «Δεν χρειαζόταν.»

Το «δώρο» κουνήθηκε και τότε συνειδητοποίησα πως ήταν ένα μικροσκοπικό γατάκι. «Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Έχω μπόλικα.», ανακοίνωσα ελαφρά ενοχλημένη. «Έπεσε από ψηλά κατευθείαν στα χέρια μου», έσπευσε να εξηγήσει, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. «Πρέπει να είναι της Βίκης». Τη Βίκη, της γειτονιάς, δεν είχαμε καταφέρει να τη στειρώσουμε, εγκαίρως. Η ιστορία, ευτυχώς, είχε αίσιο τέλος. Η Ναταλία κουβάλησε το μωρό στο σημείο όπου είδα, φτάνοντας, τη Βίκη και το άφησε δίπλα της. Η γάτα, αφού περιεργάστηκε λίγο το μωρό και ξεσκέπασε την οικογενειακή της μυρωδιά, κάτω από τη δυνατή κολόνια νυχτερινής εξόδου της Ναταλίας, παρέλαβε το τέκνο της και εξαφανίστηκε.

Τα γατάκια προφανώς και δεν φυτρώνουν στα πεζοδρόμια, ούτε στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και σίγουρα δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ούτε «βρέχει γάτες και σκύλους», όπως υποστηρίζουν οι αγγλοσάξονες (έκφραση αντίστοιχη με τη δική μας «ρίχνει καρεκλοπόδαρα»). Έχουν ακουστεί κατά καιρούς διάφορες θεωρίες για το πώς καταλήγουν γατάκια στα πιο απίστευτα μέρη. Στους συνήθεις ύποπτους, η κακή γειτόνισσα που -εκμεταλλευόμενη τη φιλοζωία μας- παράτησε τα μωρά της αστείρωτης γάτας της στην αυλή μας και κάποιοι αλήτες που «τα πετάνε για πλάκα στην εθνική οδό». Καμία από τις δύο θεωρίες δεν έχει αποδειχτεί.

Ίσως εκπλαγείτε από το γεγονός ότι οι δύο πιο συνηθισμένοι «μεταφορείς» νεαρών γατιών είναι η ίδια η μαμά γάτα και τα αυτοκίνητα…

Διαβάστε όλο το άρθρο στο Τρίχες – Οδηγός τετράποδης ευτυχίας