Δραματικό μήνυμα από τη WWF: Σχεδόν το 70% της άγριας πανίδας εξαφανίστηκε από το 1970
Στο άρθρο του στο Crash Online, με τίτλο “Οι περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ στο Πόρτο Καρράς και στο Sunny Beach” ο δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας περιγράφει πως εκείνος και το μικρό Μαλτέζ του αντιμετωπίστηκαν ως ανεπιθύμητοι από δυο ξενοδοχειακές μονάδες που φημίζονται για το service τους.
Διαβάστε το κείμενο του γνωστού δημοσιογράφου:
«Ομολογώ ότι ψάχνω να βρω για τον Αστερίξ και εμένα (τον Οβελίξ) το μαγικό φίλτρο των Δρυίδων στο χωριό των Γαλατών.
Κάποια στιγμή ο Πανοραμίξ θα μου το φέρει, θα το πιούμε και θα ισοπεδώσουμε με σφοδρότητα όλο το «ρατσισμό» και την κακία που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στα τετράποδα.
Έχω ανακαλύψει ότι έχω ειδική σχέση με τον Αστερίξ. Είναι απέραντα πιστός, είναι ασύλληπτα γλυκούλης και κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα εκπέμπει με τα μάτια του μια μοναξιά, μια θλίψη που με σκοτώνει. Είναι, ίσως, το συναίσθημα που βγάζουν τα ζώα αντιλαμβανόμενα ότι οι άνθρωποι τα θέλουν σαν «αξεσουάρ» να γεμίζουν τις άδειες ζωές τους και να τα έχουν σιωπηλά και υπάκουα δίπλα τους, όταν φλυαρούν επί ώρες ή θέλουν συντροφιά ή πάνε κάπου και χρειάζονται την ασφάλεια και τη μοναδική αφοσίωση του τετράποδου φύλακα.
Αυτό που έζησα φέτος το καλοκαίρι στη Γαλλία, στην Ισπανία και στη Χαλκιδική με έκανε να αγαπήσω περισσότερο το Μαλτέζο μου, τον Αστερίξ μου. Στη Γαλλία οι περισσότεροι αγαπούν τα ζώα. Βρήκα στην Τουλούζη και στα Γαλλικά Πυρηναία πολλά ξενοδοχεία petfriendly. Βέβαια, παντού υπήρχαν κάποιες απαγορεύσεις (όχι στο εστιατόριο ή όχι στην πισίνα) αλλά ο Αστερίξ μου δεν ένιωσε ιδιαίτερα το «απαρτχάιντ» που έχουν οι πολιτισμένοι άνθρωποι εναντίον των κατοικίδιων και ιδιαίτερα εναντίον των σκύλων.
Στα Ισπανικά Πυρηναία και στις ακτές του Ατλαντικού τα πράγματα είναι αυστηρότερα για όλους εμάς τους Γαλάτες, αλλά και σε αυτή την περιοχή (ειδικά στο Μπιλμπάο) αγαπάνε τα τετράποδα και βρίσκεις εύκολα κατάλυμα σε ξενοδοχείο ή μπορείς να πας άνετα σε ένα εστιατόριο με τραπέζια στο πεζοδρόμιο. Σου επιτρέπουν να έχεις μαζί το φιλαράκι σου. Όλοι (και στη Γαλλία και στην Ισπανία) αμέσως φέρνουν νεράκι για το σκυλάκι, αρκετές φορές πριν γράψουν την παραγγελία.
Είχα υποσχεθεί στη γυναίκα μου να κάνουμε μερικά μπάνια στη Βόρειο Ελλάδα, στα μέρη της και ειδικά στη Χαλκιδική, όπου βρέθηκα σπάνια στο παρελθόν και κολύμπησα στα ποδάρια της.
Έκλεισα κάποιες ημέρες να πάω στο Πόρτο Καρράς και μερικές στο Sunny. Δεν είχα πάει ποτέ μου. Είχα ειδοποιήσει και τα δύο ξενοδοχεία ότι έχω ένα τετράκιλο σκυλάκι μαζί μου, τον περίφημο Αστερίξ, ο οποίος δεν ενοχλεί ούτε με το μέγεθός του, ούτε με τις συνήθειές του. Είναι αυτοκόλλητος με τον Οβελίξ, δηλαδή με εμένα. Και για να μην κρύβομαι είναι ερωτευμένος με τη Μαρία Καρρά. Εντάξει, μου είπαν. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και από αυτόν τον απαίσιο, πρωτόγονο, τριτοκοσμικό δρόμο φτάσαμε μετά από δύο ώρες (λόγω και της κίνησης Αυγουστιάτικα) στο Πόρτο Καρράς.
Μόλις μπήκα στη ρεσεψιόν του παμπάλαιου ξενοδοχείου, άκουσα τρεις κυρίες πίσω μου (δύο νεαρές και μία μεστωμένη) να φωνάζουν: «ποιος είναι αυτός που μπήκε με το σκύλο!». Με τρία πιτμπουλ, δύο ροντβάιλερ, τρία τόνγκο argentine και δώδεκα γερμανικά λυκόσκυλα να έμπαινα δεν θα έκαναν έτσι! Η μεστωμένη κυρία των δημοσίων σχέσεων μόλις είδε το πρόσωπό μου με αναγνώρισε και ευγενικά μου είπε: «Ωωωω κύριε Τράγκα δεν θέλουμε να χάσουμε την προσωπικότητά σας αλλά το σκυλί πρέπει να μείνει στο δωμάτιο, δεν μπορεί να κυκλοφορεί πουθενά στο ξενοδοχείο και πρέπει να ανεβείτε από το ασανσέρ … ανεφοδιασμού». Για δύο, τρία λεπτά τα χάσαμε, στη συνέχεια πήραμε τον Αστερίξ αγκαλιά και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο στο δωμάτιο εάν θυμάμαι καλά 9011 ή 9911.
Τι δωμάτιο ήταν αυτό; Είχε ξεπηδήσει μέσα από τις σελίδες του Έντιγκαρ Άλαν Πόε. Τοίχοι και ξύλινες ντουλάπες που μύριζαν την … άλωση του Μυστρά. Ένα κρεβάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσε να αναπαυθεί ούτε πολεμιστής της απόβασης στις ακτές της Νορμανδίας ή της Οκινάουα μετά από 20ωρη μάχη με Γερμανούς ή Ιάπωνες. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα και ήρθε ένα παλικάρι με όλα τα καλά του θεού (κανταϊφάκια, μπακλαβαδάκια και φρουτάκια). Με το που ανοίγω την πόρτα, βλέπει τον Αστερίξ και το πρόσωπό του σκοτεινιάζει σαν να είναι μέλος της οικογένειας Άνταμς. «Έχετε σκύλο;» μου λέει, λες και βλέπει αλιγάτορα ή ανακόντα στο Έβεργκλέιντς της Φλόριντας. «Λέω πάρε τα πίσω, μην ανησυχείς», παίρνω τον … κροκόδειλο και φεύγω.
Τηλεφωνώ στο Sunny του κου Ανδρεάδη. «Παιδιά να έρθω νωρίτερα;» Μου συμβαίνει «αυτό και αυτό» στο Πόρτο Καρράς με πρωταγωνιστή το Γαλάτη Αστερίξ. «Βεβαίως, κύριε Τράγκα να μας έρθετε τώρα!». Μία ώρα για να φτάσουμε στον ίδιο απαίσιο δρόμο. Με περιμένουν ίσα με 8 νοματαίοι των δημοσίων σχέσεων και ο διευθυντής, ο Σάκης. Καλό, καλόφατσο παλικάρι. Με το που καθόμαστε στο σαλόνι και μας ποτίζουν παγωμένα νερά ο Σάκης σκάει το ίδιο παραμύθι: «Ξέρετε κε Γιώργο, με το σκυλί μπορεί να κατεβαίνετε μακριά στην άκρη της παραλίας, φυσικά δεν μπορείτε να το πάτε στην πισίνα. Μικρό είναι, δεν λέω, αλλά δεν είναι δυνατόν να κόβει βόλτες. Πρέπει να είμαστε διακριτικοί». Καταπραϋντικός ο Σάκης. «Μην ανησυχείτε του λέω θα κάνω ότι μπορώ». Σκεφτείτε ότι είμαι λιώμα, ταξιδεύω από τις 6 το πρωί με αεροπλάνα, μίνι βανάκια, αυτοκίνητα και διάφορα άλλα και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να αναπνέω κάτω από ένα κλιματιστικό…
