Η ευγένεια ενός επιβάτη που ήταν σκύλος

Κύριε διευθυντά
Χρησιμοποιώ τακτικά τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο στη διαδρομή Ανω Πατήσια – Μοναστηράκι και τούμπαλιν. Παλιότερα, κατά τη διάρκεια του μικρού μου αυτού ταξιδιού, ξεφύλλιζα και κανένα έντυπο. Τώρα, προχωρημένος πια πρεσβύτης, χαζεύω γύρω μου και εντοπίζω τα περίεργα και γραφικά που τεκταίνονται, ένα από τα οποία σας περιγράφω σήμερα, καταχρώμενος ίσως τον πολύτιμο χώρο, που αφιερώνει η «Καθημερινή» για σοβαρότερα του παρόντος θέματα. Νομίζω, όμως, ότι αξίζει τον κόπο:

Αφησε ιπποτικά όλους τους άλλους να μπουν πρώτοι, στον σταθμό Βικτωρίας, και χώθηκε κι αυτός τελευταίος, πιάνοντας μια θέση σε μιαν ακρούλα, φροντίζοντας να μην ενοχλεί κανέναν στο βαγόνι.

Πολλοί τον κοίταξαν με θαυμασμό, άλλοι με περιέργεια και λίγο φόβο. Ηταν μεγαλόσωμος και γεροδεμένος, αν και κάποιας ηλικίας. Ατημέλητος και αχτένιστος, ωστόσο απέπνεε έναν αέρα αρχοντιάς, σιγουριάς και φιλοσοφημένης εγκατάλειψης. Στα νιάτα του πρέπει να είχε επιτυχίες σε όλους τους τομείς. Σε κάθε σταθμό σήκωνε απότομα και κάπως αλαφιασμένα το βαρύ στοχαστικό του κεφάλι και κοίταζε προσεκτικά και ανήσυχα προς τα έξω. Υστερα το έγερνε πάλι στον ώμο του, έκλεινε τα μάτια του σαν να ’πεφτε σε έναν ελαφρύ και ευχάριστο ύπνο. Φαινόταν σαν να μην τον ένοιαζε τίποτα γύρω του. Οταν έφτασε το τρένο στα Ανω Πατήσια, σήκωσε πάλι το κεφάλι του, αναγνώρισε τη στάση και με ένα ελαστικό πήδημα, που δεν συμβάδιζε και τόσο με την ηλικία του, σχεδόν πριν ανοίξει τελείως η πόρτα, πετάχτηκε έξω πριν από όλους τους άλλους. Εκεί τον περίμενε μια τσαπερδόνα, νεότατη, σχεδόν στα μισά του χρόνια, με μαύρο κατσαρό, περιποιημένο μαλλί και ακριβό λουρί ιδιοκτησίας στον λαιμό της, που έκανε σαν τρελή μόλις τον είδε. Αλληλομυρίστηκαν με λαχτάρα, φιλήθηκαν στα πεταχτά και χάθηκαν γρήγορα γρήγορα μέσα στο πλήθος… «Τα παλιόσκυλα», μουρμούρισε κάποιος…

Διαβάστε όλο το άρθρο στα “Γράμματα Αναγνωστών της Καθημερινής”