ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟY ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ

Θα το ομολογήσω από την αρχή. Αγαπώ τη Μαδρίτη. Η Μαδρίτη είναι η πόλη που προσέφερε στην καλύτερή μου φίλη την ευκαιρία να ξεφύγει από τη μιζέρια μιας σειράς από κακοπληρωμένες δουλειές και να ζήσει μόνιμα σε μια σύγχρονη, ανθρώπινη, ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα, πριν από δύο χρόνια, είχε να μου εξομολογηθεί κάτι συγκλονιστικό: «Ξέρεις ποια είναι η πολιτική του δήμου για τα αδέσποτα;» με ρώτησε. «Ποια αδέσποτα; Δεν βλέπω και κανένα στον δρόμο!» «Ακριβώς. Εδώ, τα βράδια βγαίνει ακόμα ο μπόγιας! Μαζεύει όλα τα ζώα χωρίς ταυτότητα ή περιλαίμιο, τα μεταφέρει σε ένα καταφύγιο και σε τρεις εβδομάδες, αν δεν τα αναζητήσει κανείς ή δεν τα υιοθετήσει κάποιος επισκέπτης, τα θανατώνουν».

Σοκαρίστηκα. Στην πόλη με τη σχολαστική ανακύκλωση, τα σχολεία-πρότυπα και την υποδειγματική πολυπολιτισμικότητα σκοτώνουν τα αδέσποτα. «Και οι ακτιβιστές; Οι φιλόζωοι; Οι άνθρωποι, τέλος πάντων, τι κάνουν γι’ αυτό;» Δεν είχε να μου απαντήσει…

Τον περασμένο Μάρτιο, στο δημαρχείο της πόλης, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε, επιτέλους, να αντικρίσει τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Με έναν νόμο ιστορικής σημασίας αποφάσισε, σε διαπαραταξιακή ομοφωνία, να απαγορεύσει τη θανάτωση των αδέσποτων. Και μαζί, να ποινικοποιήσει την εγκατάλειψη των κατοικίδιων ζώων, μια παράλειψη που η φίλη μου δεν γνώριζε και που, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είχε απασχολήσει τον νομοθέτη μέχρι τότε.

Σχεδόν δύο δεκαετίες χρειάστηκαν γι’ αυτή την ιστορική απόφαση. Και η οργάνωση El Refugio, που κατάφερε να την επιβάλει, βομβάρδιζε επί δεκαννέα ολόκληρα χρόνια την κοινή γνώμη και τις δημοτικές αρχές με το σύνθημα «Σκοτώστε τον θάνατο – τιμήστε τη ζωή». Με την ανακοίνωση της απόφασης, τα μέλη της ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας πανό που έγραφαν: «Επιτέλους! Ο θάνατος είναι νεκρός!». Και γιόρτασαν ξέφρενα, και δικαιολογημένα, μια μεγάλη νίκη της ανθρωπιάς πάνω στη βαρβαρότητα. Για τη Μαδρίτη. Και τις γύρω περιοχές. Όχι για ολόκληρη την Ισπανία…

Στην Ελλάδα, έναν χρόνο μετά την έναρξη της δεκαεννιάχρονης καμπάνιας των Ισπανών, έναν χρόνο μετά την αυγή του 21ου αιώνα, ο μπόγιας είχε ήδη εξαφανιστεί από τους δρόμους. Ξέρετε γιατί; Επειδή μια γυναίκα, με πολύ ασθενέστερη υποστήριξη και αντίπαλο έναν κυκεώνα νομοθετικής αλληλοκάλυψης, έβαλε πείσμα να απαγορεύσει στον θάνατο να βάλει το χεράκι του στην αντιμετώπιση του προβλήματος με τα αδέσποτα ζώα. Το έλεγε, άλλωστε, ευθαρσώς και η ίδια: «Δεν καταφέραμε ακόμα να λύσουμε το θέμα με τα αδέσποτα. Μπορεί να μας πάρει δεκαετίες. Αλλά, τουλάχιστον, δεν τα πυροβολούμε στον δρόμο και δεν τα σκοτώνουμε κάθε τόσο στα καταφύγια, για να χωρέσουν τα επόμενα».

Αυτή η γυναίκα ήταν η Ιωάννα Γκαραγκούνη, η πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ζωοφιλικών Σωματείων Ελλάδας, που έφυγε από κοντά μας τον Ιούλιο του ’17, στα 88 της χρόνια, χωρίς να σταματήσει στιγμή να αγωνίζεται για τα ζώα συντροφιάς. Με ή χωρίς ιδιοκτήτη…

Διαβάστε όλο το άρθρο στην Καθημερινή