Οι αγαπημένοι μας χνουδωτοί φίλοι και τα ψέματα που λέει ο άνθρωπος για το ποιόν τους

Α, ο σκύλος, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου που είναι εκεί στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες, στα πάνω σου και τα κάτω σου.

Αλλά και ο άνθρωπος δεν πάει καθόλου πίσω, δίνοντας ολόψυχα στο τετράποδο φιλαράκι του όλη την αγάπη και τη φροντίδα του.

Το να κατανοήσει βέβαια κανείς τη μοναδική και συχνά αντιφατική συμπεριφορά των αγαπησιάρικων φίλων μας είναι αναγκαία συνθήκη για να μπορεί να έχει έναν σκύλο στην κατοχή του και να περνούν όλοι καλά.

Αναγκαστικά όμως στις σκυλο-συζητήσεις των ζωόφιλων παρεισφρέουν μύθοι και παρερμηνείες για τη φύση και την καθημερινότητα των σκυλιών, συσκοτίζοντας την κατάσταση και γεμίζοντας τους ιδιοκτήτες με ένα σωρό παράλογες πεποιθήσεις για ένα ζώο που περνούν δίπλα του όλη τους τη μέρα.

Κι έτσι πολλοί από μας φτάνουμε να πιστέψουμε κωμικοτραγικά πράγματα, όπως…

Τα σκυλιά δεν διακρίνουν τα χρώματα

Αυτό το έχουμε όλοι ακούσει και σίγουρα παραπάνω από μια φορά στη ζωή μας. Σύμφωνα με τη δημοφιλέστατη πεποίθηση, τα σκυλιά πάσχουν από αχρωματοψία και προσλαμβάνουν τον κόσμο στο ασπρόμαυρο φάσμα. Παρά την απήχηση όμως του πράγματος, πρόκειται για μύθο και μάλιστα μύθο που επιμένει.

Η οπτική αντίληψη του σκύλου δεν του επιτρέπει μεν να προσλαμβάνει τα χρώματα με τον τρόπο που το κάνει ο άνθρωπος, αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι τα βλέπει όλα στο φάσμα του γκρι. Μπορεί και διακρίνει τα χρώματα, αν και τα βλέπει σε αποχρώσεις του κίτρινου, του μπλε και του ιώδες. Το πρόβλημα το έχει στο να ξεχωρίσει τα κόκκινα, τα πράσινα και τα πορτοκαλί κι αυτό έχει να κάνει με το πώς διατάσσονται τα ραβδία και τα κωνία στο μάτι του, τα φωτοευαίσθητα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς χιτώνα δηλαδή.

Αυτό που κάνει την ανθρώπινη όραση τόσο οξεία είναι το κεντρικό βοθρίο του οφθαλμού, μια μικρή περιοχή που περιέχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση κωνίων και ειδικεύεται στην οξεία όραση, κάτι που δεν έχει το μάτι του σκύλου.

Το μάτι του σκύλου έχει ωστόσο κάποιες ιδιότητες που δεν έχουμε εμείς. Στον αμφιβληστροειδή του υπάρχουν περισσότερα ραβδία, οι φωτοσυλλέκτες που ευθύνονται για την πρόσληψη του αμυδρού φωτός και βοηθούν στη νυχτερινή όραση, κι έτσι ο σκύλος βλέπει πολύ καλύτερα στο σκοτάδι απ’ ό,τι ο άνθρωπος…

Όταν κουνούν την ουρά τους, είναι χαρούμενα

Αυτό κι αν είναι μύθος! Όχι ότι δεν ισχύει δηλαδή, αλλά το κούνημα της ουράς μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα και είναι δείκτης για ένα σωρό συμπεριφορές. Την ουρά του σκύλου πρέπει να τη βλέπουμε σαν το ανθρώπινο πρόσωπο. Εμείς διατυπώνουμε μια πληθώρα αισθημάτων και συναισθημάτων με τις εκφράσεις του προσώπου μας και ο σκύλος κάνει ακριβώς το ίδιο με την ουρά του.

Η βασική εξάλλου λειτουργία της ουράς είναι η επικοινωνία, και η κατανόηση των σημάτων της παραμένει ουσιώδης για την αλληλεπίδρασή μας με τον καλύτερό μας φίλο. Όλοι ξέρουμε, ας πούμε, ότι η ουρά κάτω από τα σκέλια δείχνει φόβο και επιφυλακτικότητα, τι γίνεται όμως με το κούνημα;

Το κούνημα χαράς δεν περιλαμβάνει μόνο την ουρά, αλλά όλο το πίσω σύστημα του σώματός του που ταλαντεύεται σαν τρελό. Ένας σκύλος που έχει υψώσει την ουρά του και την κουνά αργά δεν είναι χαρούμενος, αλλά προσεκτικός και επιφυλακτικός. Αν είναι ένας άγνωστος σκύλος, τότε δείχνει πιθανότατα ότι πρέπει να κρατηθείς σε απόσταση.

Αν πάλι η ουρά είναι κάτω αλλά εξακολουθεί να κουνιέται μανιωδώς, τότε το ζώο είναι έτοιμο να το βάλει στα πόδια ή να επιτεθεί (ανάλογα την κατάσταση). Αλλά και μια ακίνητη ουρά λέει πολλά περισσότερα από την αταραξία της, καθώς κάποιες φορές σημαίνει, ας πούμε, ότι ο σκύλος είναι χαλαρός και ήρεμος…

Όσο μεγαλύτερα είναι σε μέγεθος, τόσο περισσότερο θα ζήσουν

Γενικώς μιλώντας, ισχύει μάλλον το αντίθετο! Όσο μικρότερο είναι το ζώο, τόσο μεγαλύτερη μέση διάρκεια ζωής έχει. Ένα τσιουάουα ή ένα «λουκάνικο» έχει μέσο όρο ζωής στα 14-15 χρόνια, ενώ μια πιο μεγαλόσωμη ράτσα, όπως το μαλαμούτ, φτάνει στα 8-10 χρόνια. Ο μέσος αυτός όρος πέφτει ακόμα περισσότερο για ακόμα μεγαλύτερα σκυλιά, όπως οι μολοσσοί ή του Αγίου Βερνάρδου, που φτάνουν στα 5-8 χρόνια.

Η περίεργη αυτή αντιστροφή του μέσου όρου ζωής σε σχέση με το μέγεθος έρχεται μάλιστα σε πλήρη αντίθεση με κάθε άλλο είδος του ζωικού βασιλείου! Ο γενικός κανόνας της Φύσης λέει ότι όσο μεγαλύτερο είναι το ζώο σωματικά, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το προσδόκιμο της ζωής του.

Το μικρότερο θηλαστικό του κόσμου, ένα είδος νυχτερίδας, έχει μέση διάρκεια ζωής στα 5-10 χρόνια, ενώ το μεγαλύτερο θηλαστικό της Γης, η μπλε φάλαινα, φτάνει στα 80-90 χρόνια. Η ζωολογία το εξηγεί αυτό με βάση τη χρήση και την κατανομή της ενέργειας: τα σωματικά κύτταρα ενός μεγαλύτερου ζώου είναι πιο αργά και πιο αποδοτικά, κάτι που σημαίνει ότι ζουν περισσότερο.

Γιατί όμως αυτό το σχεδόν οικουμενικό μοτίβο αντιστρέφεται στα σκυλιά; Γιατί στο κάδρο μπήκε ο άνθρωπος, τι γιατί! Το μειωμένο προσδόκιμο ζωής των μεγάλων σκυλιών έχει να κάνει με το πώς έχουν αναπαραχθεί και ανατραφεί από τον άνθρωπο μέσα στα χρόνια. Τα μεγαλόσωμα σκυλιά αναπτύσσονται ραγδαία στον πρώτο χρόνο της ζωής τους.

Ο μεγάλος Δανός, για παράδειγμα, η πιο μεγαλόσωμη ράτσα σκύλου, αναπτύσσεται πέντε φορές γρηγορότερα από τον άνθρωπο. Η ταχύτατη αυτή ανάπτυξη σημαίνει όμως και εξίσου ταχεία γήρανση, κάτι που κουτσουρεύει το προσδόκιμο της ζωής…

Δεν μπορούν να παρακολουθήσουν επίπεδες οθόνες

Λέγεται συχνά ότι τα σκυλιά δεν μπορούν να δουν τίποτα σε μια σύγχρονη τηλεόραση με επίπεδη οθόνη, εξαιτίας του διαφορετικού τρόπου που προσλαμβάνουν τα οπτικά ερεθίσματα. Βέβαια, δεν είναι ακριβώς έτσι.

Οι παλιές τηλεοράσεις (CRT) προέβαλλαν εικόνα στα 25 καρέ το δευτερόλεπτο, καλύπτοντας το οπτικό μετείκασμα του ανθρώπου και κάνοντας έτσι τις σταθερές εικόνες να φαίνονται κινούμενες. Το μετείκασμα είναι το οπτικό αίσθημα που εξακολουθεί να υπάρχει στο μάτι μας επί 1/10 περίπου του δευτερολέπτου μετά την παύση του ερεθίσματος…

Διαβάστε όλο το άρθρο στο Νewsbeast.gr