Το γεγονός ότι ζούμε σε σπίτι με κήπο δεν σημαίνει αυτομάτως ότι μπορούμε να έχουμε και σκύλο

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω κληθεί να εκπαιδεύσω επιθετικούς σκύλους με πολλή ενέργεια, που γαβγίζουν από ανία για το οτιδήποτε και έχουν ανεξέλεγκτη συμπεριφορά.

Η αλήθεια είναι ότι τα φαινόμενα αυτά είναι συχνότερα στα προάστια –και δη στα πιο απομακρυσμένα της Αττικής–, με τις 9 στις 10 περιπτώσεις να οφείλονται όχι στον σκύλο, αλλά στον… κήπο! Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Η έλλειψη κοινωνικοποίησης αποτελεί την κύρια αιτία της προβληματικής συμπεριφοράς. Η βόλτα του σκύλου μας από μικρή ηλικία σε καθημερινή βάση αποτελεί το βασικό μας «εργαλείο» για τη σωστή κοινωνικοποίηση, εκτόνωση και καλύτερη σχέση μαζί του.

Οι εξωτερικοί μας χώροι ή ένας μεγάλος κήπος δεν μπορούν, λοιπόν, να αποτελούν δικαιολογία για την αναβολή ούτε μίας βόλτας. Κοινωνικοποιημένος σκύλος σημαίνει μη φοβικός, ποτέ επιθετικός χωρίς λόγο, σωστός φύλακας, αλλά και πολύ καλός σύντροφος.

Δυστυχώς, υπάρχουν ιδιοκτήτες που δηλώνουν ότι ναι μεν αγαπούν τον σκύλο τους σαν παιδί τους, αλλά απαγορεύεται να πατήσει το πόδι του στο σαλόνι. Το αποτέλεσμα είναι ο κήπος να αποτελεί τη μόνιμη κατοικία του τετράποδου φίλου μας, με τον ίδιο απομονωμένο και εκτεθειμένο στον κάθε κακόβουλο ή επιτήδειο.

Αυτή η στάση, ασφαλώς, είναι τελείως λανθασμένη. Ο σκύλος, ως ζώο αγέλης, πρωτίστως έχει ανάγκη τη συντροφιά και την παρουσία μας, ενώ η απομόνωση επιφέρει έλλειψη επικοινωνίας, στοργής και ελέγχου. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, ο σκύλος μας να ζει μαζί μας, στον δικό μας χώρο.

Τέλος, πριν την απόκτηση του –όπως πολύ συχνά λέγεται– καλύτερου φίλου του ανθρώπου, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι απαιτείται χρόνος και προσωπική ενασχόληση, προκειμένου να δημιουργηθεί μια σχέση υπακοής, σεβασμού και αγάπης.

_____________________________

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο Happy Life Magazine.